خبر دادن میثم تمّار و حبیب بن مظاهر از شهادت همدیگر

 

فضیل بن زبیر روایت کرده است که:

میثم تمّار که از خواصّ اصحاب أمیرالمؤمنین علیه السّلام بود، بر روى اسبى سوار بود.

در این حال حبیب بن مظاهر اسدى هم از طرف مقابل بدین سو مى‏آمد. و در محلّى که جمعى از بنى اسد در مجلس خود نشسته بودند به هم رسیدند.

و با یکدگر بطورى نزدیک با هم به گفتگو پرداختند که گردنهاى اسبانشان به هم رسید؛

 

در این حال حبیب گفت: «گویا من دارم مى‏بینم پیرمردى را که شکمش برآمده و جلوى سرش مو ندارد، و در کنار دارالرّزق شغلش خربزه فروشى است؛ که وى را به جرم محبّت اهل بیت پیغمبرش بر دار کوبیده‏اند، و بر روى چوبه دار، شکمش شکافته شده است.»

میثم در پاسخش گفت: «و من مى‏شناسم مردى سرخ چهره را که گیسوانش از دو سو بافته شده است؛ او براى یارى پسر دختر پیغمبرش خروج مى‏کند و کشته مى‏شود، و سرش را در محلّات و کوى و برزن کوفه براى تماشاى مردم مى‏گردانند.»

این بگفتند و از یکدگر جدا شدند. اهل مجلس با هم گفتند: ما دروغگوتر از این دو مرد کسى را ندیده ‏ایم!

هنوز اهل مجلس از جاى خود برنخاسته بودند که رشید هجرىّ به سراغ آن دو آمد و از اهل مجلس پرسید: آن دو نفر کجا هستند؟! گفتند: از هم جدا شدند. و ما از آن دو شنیدیم که چنین و چنان مى‏ گفتند.

رشید گفت: «خدا میثم را رحمت کند؛ فراموش کرد بگوید: به آن کس که سر را در کوفه مى‏آورد، یکصد درهم به عطاى او از بیت المال که پیوسته به او مى‏دهند، زیاد مى‏نمایند! این بگفت و پشت کرد و بازگشت.»

آن جماعت مجلس گفتند: «سوگند به خدا این دروغگوترین آنهاست!»
 

سپس گفتند که: «سوگند به خدا روزها و شبها سپرى نشدند مگر اینکه دیدیم ما که: میثم را در خانه عمرو بن حریث به دار زده‏اند، و سر حبیب بن مظاهر را که در کربلا با حسین علیه السّلام شهید شده بود به کوفه آوردند؛ و هر چه را که آن سه نفر گفتند، ما خود با دیدگانمان دیدیم!»

متن عربی روایت بالا

 روى الشیخ الکشّى عن فضیل بن زبیر، قال:

مَرَّ مِیثَمٌ التَّمّارُ عَلَى فَرَسٍ لَهُ فَاستَقبَلَه حَبِیبَ بنَ مُظاهِرٍ الأسَدِىَّ عِندَ مَجلِسِ بَنِى أسَدٍ، فَتَحَدَّثا حَتَّى اختَلَفَت أعناقُ فَرَسَیهِما؛

ثُمَّ قالَ حَبِیب: فَکَأنّى بِشَیخٍ أصلَعَ ضَخمِ البَطنِ یَبیعُ البِطّیخَ عِندَ دارِ الرِّزقِ، قَد صُلِبَ فى حُبِّ أهلِ بَیتِ نَبیِّهِ، و یُبقَرُ بَطنُهُ عَلَى الخَشَبَة.

فَقالَ مِیثَمُ: و إنّى لأعرِفُ رَجُلًا أحمَرَ، لَهُ ضَفیرَتانِ، یَخرُجُ لِنُصرَة ابنِ بنت نبیّه فیقتل و یُجال برأسه فى الکوفة بِنتِ نَبیِّهِ فَیُقتَلُ و یُجالُ بِرَأسِهِ فى الکوفَة؛ ثُمَّ افتَرَقا.

فَقالَ أهلُ المَجلِسِ: ما رَأیْنا أحَدًا أکذَبُ مِن هَذَینِ!

قالَ: فَلَم یَفتَرِق أهلُ المَجلِسِ حَتَّى أقبَلَ رُشَیدُ الهَجَرى فَطَلَبَهُما، فَسَألَ أهلَ المَجلِسَ عَنهُما.

فَقالوا: افتَرَقا، و سَمِعناهُما یَقولانِ کذا و کذا. فَقال رُشَیدُ: رَحِمَ اللهُ مَیثَمًا! أنسَى: و یُزادُ فى عَطآءِ الَّذى یَجى‏ءُ بِالرَّأسِ مِأة دِرهَمٍ؛ ثُمَّ أدبَرَ.

فَقال القَومُ: هَذا واللهِ أکذَبُهُم!

فَقال القَومُ: و اللهِ ما ذَهَبَتِ الأیّامُ و اللَیالى حَتَّى رَأینا مَیثَمًا مَصلوبًا عَلَى بابِ دارِ عَمرِو بنِ حُرَیثٍ، و جى‏ءَ برَأسِ حَبیبِ بنِ مَظاهِرٍ و قَد قُتِلَ مَعَ الحُسَینِ عَلَیهِ السَّلامُ؛ و رَأینا کُلَّ ما قالوا! 

  انوارالملکوت، ج‏2، ص: 207-206