دوره گردى که در اثر خدمت به مادر براى او کشف حجاب ملکوت شد!!

داستانی را مرحوم علامه طهرانی در کتاب نور ملکوت قران ج 1 ص 141 الی 145 بیان فرموده اند که بنده خیلی لذت بردم و هر بار مطالعه می کنم برایم تازه گی دارد که بعضی افراد عجب برخورد هایی دارند.  داستان را کامل مطالعه کنید.          پشیمان نمی شوید.

 می فرماید: یکروز در طهران، براى خرید کتاب، به کتاب فروشى إسلامیّه که در خیابان بوذر جمهرى بود رفتم، ...  مردى در آن أنبار براى خرید کتاب آمده، و کمر بند چرمى خود را روى زمین پهن کرده بود؛ و مقدارى از کتابهاى ابتیاعى خود را بر روى کمربند چیده بود؛ از قبیل قرآن، و مفاتیح، و کلیله و دمنه، و بعضى از کتب قصص و رسائل عملیّه و مشغول بود تا بقیّه کتابهاى لازم را جمع کند؛ و بالاخره پس از إتمام کار، مجموع کتاب‏ها را که در حدود پنجاه عدد شد، در میان کمربند بست؛ و آماده براى خروج بود که: ناگهان گفت: حبیبم الله. طبیبم الله یارم. یارم. جونم. جونم.

برای مطالعه کامل متن به ادامه مطلب بروید          

چون نگاه به چهره‏اش کردم، دیدم. خیلى قرمز شده، و قطراتى از عرق بر پیشانیش نشسته؛ و چنان غرق در وَجْد و سرور است که حدّ ندارد. گفتم: آقاجان! درویش جان! تنها تنها مخور، رسم أدب نیست!

شروع کرد یک دور، دور خود چرخ زدن؛ آنگاه با صداى بلند و سوزناک این أبیات از باباطاهر عریان را بسیار شیوا و دلنشین خواند

          اگر دِلْ دلبرِ دلبرْ کدام است؟             و گر دلبر دلِ دل را چه نام است؟

          دل و  دلبر بهم  آمیته  وینُم                نذونُم دل که و دلبر کدام است؟

          دلى   دیرُمْ  خریدار  محبّت                 کز او  گرم  است  بازار  محبّت‏

           لباسى  بافتم  بر  قامتِ  دل              ز  پودِ  محنت  و  تار   محبّت‏

           غم عشقت بیابون پرورم کرد               هواى بخت بى بال و پرم کرد

           بمو گفتى صبورى کن صبورى               صبورى طرفه خاکى بر سرم کرد

           به صحرا بنگرُم صحرا تَه وینُم                به دریا بنگرُم دریا تَه وینم‏

            بهر جا بنگرم کوه و در دشت               نشان از قامت رعناته وینم‏

در اینحال ساکت شد، و گریه بسیارى کرد؛ و سپس شاد و شاداب شد، و خندید. گفتم: أحسَنت! آفرین! من حقیر فقیر وامانده هستم. انتظار دعاى شما را دارم! شروع کرد به خواندن این أبیات‏

           مو از قالوا بلى تشویش دیرُم             گنه از برگ و بارُون بیش دیرُم‏

             اگر لَا تَقْنَطُوا دستم نگیره             مو از یَا وَیْلَتَا أندیش دیرُم‏

             بورَه سوتَه دلان تا ما بنالیم             ز دست یار بى‏پروا بنالیم‏

             بشیم با بلبلِ شیدا به گلشن             اگر بلبل نناله ما بنالیم‏

           بورَه سوتَه دلان گردِهم آئیم             سخن واهم کریم غم وانمائیم‏

             ترازو آوریم غمها بسنجیم             هر آن غمگین تریم سنگین‏تر آئیم‏

گفت: الحمد لله، راهت خوب است. سیّد! سر به سرما مگذار! من بیچاره وامانده‏ام؛ تو هم بارى روى کول ما میگذارى؟!

تا آنجا که مرحوم علامه می نویسند : آن مرد گفت: من شما را مى‏شناسم؛ در مسجد قائم نماز میخوانید؛ به آن مسجد آمده‏ام؛ بازهم مى‏آیم. من جاى معینى ندارم. شب‏ها خواب ندارم؛ در طهران پارس، طهران نو، طَرَشت. و این طرف و آن طرف میروم، به قهوه خانه‏ها میروم؛ و سر میزنم. منزل سابق ما نزدیک دروازه شمیران بوده است. ولى از وقتیکه مادرم فوت کرده است، کمتر به آن منزل میروم.

گفتم: عنایات از جانب خداوند است. ولى آیا به حسب ظاهر براى این عنایاتى که به شما شده است؛ سبب خاصّى را در نظر دارى؟!

گفت: بلى! من مادر پیرى داشتم، مریض و ناتوان، و چندین سال زمین گیر بود؛ خودم خدمتش را مى‏نمودم؛ و حوائج او را برمیآوردم؛ و غذا برایش میپختم؛ و آب وضو برایش حاضر میکردم؛ و خلاصه بهر گونه در تحمّل خواسته‏هاى او در حضورش بودم. و او بسیار تند و بد اخلاق بود. بَعْضاً فحش میداد؛ و من تحمّل میکردم، و بر روى او تبسّم میکردم. و بهمین جهت عیال اختیار نکردم، با آنکه از سنّ من چهل سال میگذشت. زیرا نگهدارى عیال با این خلقِ مادر مقدور نبود. و من میدانستم اگر زوجه‏اى انتخاب کنم، یا زندگانى ما را بهم خواهد زد؛ و یا من مجبور مى‏شدم مادرم را ترک گویم. و ترک مادر در وجدانم و عاطفه‏ام قابل قبول نبود؛ فلهذا به نداشتن زوجه تحمّل کرده، و با آن خود را ساخته و وفق داده بودم.

گهگاهى در أثر تحمّل ناگواریهائى که از وى به من مى‏رسید؛ ناگهان گوئى برقى بر دلم میزد، و جرقّه‏اى روشن مى‏شد؛ و حال خوش دست میداد، ولى البته دوام نداشت و زود گذر بود. تا یک شب که زمستان و هوا سرد بود و من رختخواب خود را پهلوى او و در اطاق او میگستردم، تاتنها نباشد، و براى حوائج، نیاز به صدا زدن نداشته‏ باشد در آن شب که من قلقلک را (کوزه را) آب کرده و همیشه در اطاق پهلوى خودم میگذاردم که اگر آب بخواهد، فوراً به او بدهم او در میان شب تاریک آب خواست.

فوراً برخاستم و آب کوزه را در ظرفى ریخته، و باو دادم و گفتم: بگیر، مادر جان! او که خواب آلود بود؛ و از فوریّت عمل من خبر نداشت؛ چنین تصوّر کرد که: من آب را دیر داده‏ام؛ فحش غریبى به من داد، و کاسه آب را بر سرم زد. فوراً کاسه را دوباره آب نموده و گفتم: بگیر مادر جان، مرا ببخش، معذرت میخواهم! که ناگهان نفهمیدم چه شد؟

إجمالًا آنکه به آرزوى خود رسیدم؛ و آن برق ها و جرقه‏ها تبدیل به یک عالمى نورانى همچون خورشید درخشان شد؛ و حبیب من، یار من، خداى من، طبیب من، با من سخن گفت. و این حال دیگر قطع نشد؛ و چند سال است که ادامه دارد.

در اینحال گیوه خود را وَر کشید؛ و کتاب‏ها را به دوش گرفت، و خداحافظى کرده و گفت: إنشاء الله پیش شما میآیم؛ و به سمت دَرِ أنبار براى خروج رفت. در اینحال روى خود را به طرف ما کرده؛ و این غزل را با همان آهنگ خواند:

            منم که گوشه میخانه خانقاه منست             دعاى پیر مغان وردِ صبحگاه منست‏

             گرم ترانه چنگ و صبوح نیست چه باک             نواى من به سحر آهِ عذر خواه منست‏

             ز پادشاه و گدا فارغم بحمد الله             گداى خاک درِ دوست پادشاه منست‏

             غرض ز مسجد و میخانه‏ام وصال شماست             جز این خیال ندارم خدا گواه منست‏

             از آن زمان که برین آستان نهادم روى             فراز مسند خورشید تکیه گاه منست‏

             مگر به تیغ أجَل خیمه برکنم ورنه             رمیدن از در دولت نه رسم و راه منست‏

             گناه اگرچه نبود اختیار ما حافظ             تو در طریق ادب باش و گو گناه منست 

انتهی کلام مرحوم علامه طهرانی

اللهم ارزقنا توفیق طاعتک