سخنانی گوهر بار از استاد شهید مطهری:

روضه‏هایى که تا حالا بوده، آیا خیال مى‏کنید نقشى در این انقلاب نداشت؟ همینها بود که از یزید و ابن زیاد و عمر سعد چنین چهره‏هایى ساخت، بعد ظالمها را در چهره یزیدها و ابن زیادها و عمر سعدها نشان داد و همین خودش منشأ حرکت در میان مردم شد.

برای مطالعه کامل متن به ادامه مطلب بروید      

ریّان بن شبیب مى‏گوید در روز اول محرّم رفتم خدمت ثامن‏الحجج (علیه آلاف التحیة و الثناء) امام رضا علیه السلام، دیدم حال حضرت منقلب است و دارد در خانه اشک مى‏ریزد. من هم غافل و بى خبر، تعجب کردم که چرا حضرت این طور است.

پرسیدم: آقا چرا حالتان این طور است، آیا حادثه‏اى پیش آمده؟ فرمود: مگر نمى‏دانى امروز روز اول محرم و روز مصیبت ما اهل بیت است؟! بعد حضرت به من رو کرد و فرمود: پسر شبیب! هرگاه بر چیزى خواستى بگریى بر جدّ ما حسین بن على علیه السلام گریه کن.

چرا ائمه ما ذکر مصائب مادرشان زهرا را مى‏کردند و مى‏گریستند؟ اصلا چرا حضرت زهرا دستور داد شبانه دفنش کنند؟ چرا فرمود نمى‏خواهم کسى از کسانى که به من ظلم کرده‏اند در تشییع جنازه‏ام شرکت کنند؟ براى این که مى‏خواست این ظلم در جهان لوث نشود، زیرا لوث شدن ظلم گناه است. مى‏خواست تا بعد از چهارده قرن هم بیایند و بگویند:

          فَلِأَىِّ الْامورِ تُدْفَنُ لَیْلا             بَضْعَةُ الْمُصْطَفى‏ وَ تُعْفى‏ ثَریها

چرا پاره جگر پیغمبر شبانه باید دفن شود؟ چرا باید محل قبرش مخفى بماند؟

مى‏خواستند این علامت سؤال همیشه باقى بماند، مى‏خواستند این ظلم و این مظلومیت فراموش نشود.

زهرا از دنیا رفت «1». خبر در گذشت زهرا در مدینه پیچید. مردم ریختند جلو خانه على و زهرا، آماده تشییع جنازه زهرا. یکى از اصحاب (ابوذر یا مقداد) بیرون آمد و گفت: ایهاالناس متفرق شوید، امروز زهرا دفن نمى‏شود. (البته نگفت که زهرا وصیت کرده که من باید شب دفن شوم، بلکه این حرف راست را گفت: زهرا امروز دفن نمى‏شود.) مردم متفرق شدند به خیال این که زهرا فردا دفن خواهد شد و فردا در تشییع جنازه زهرا شرکت خواهند کرد. على‏القاعده کسانى که زهرا از آنها بیشتر ناراضى بود بیشتر خودشان را آماده مى‏کردند که در تشییع جنازه زهرا بیتابى کنند، براى این که گذشته لوث شود؛ همان کارى که مأمون در تشییع جنازه حضرت رضا کرد. ولى همین که هوا تاریک شد و همه در خانه‏ها رفتند و خوابیدند على مقدمات غسل و کَفَن و دفن کردن زهرا را فراهم کرد. به دست خودش زهرا را غسل داد.

مطابق روایتى که در بحارالانوار هست اولاد زهرا (حسن، حسین، زینب و امّ‏کلثوم) و خادمه خانه فضّه همه در آن دل شب بیدار بودند. على وقتى که جنازه زهرا را در اتاق برد، خودش به تنهایى زهرا را کفن کرد. بعد از کفن، فریاد على بلند شد، اطفال کوچک زهرا از هشت ساله تا سه چهار ساله و فضّه را صدا زد: یا حسن، یا حسین، یا زینب، یا امّ کلثوم، یافضّه! هَلُمّوا تَزَوَّدوا مِنْ امِّکُمْ بیایید با مادر خودتان وداع کنید. آنها از ناحیه على اجازه یافتند. حسنین آمدند خود را به روى سینه زهرا انداختند. فریاد یا امّا یا امّا به آسمان بلند شد. زینب و ام کلثوم که کوچکتر از آنها بودند خودشان را روى پاهاى زهرا انداختند. على در کنارى ایستاده است، مثل ابر بهار اشک مى‏ریزد و این منظره دلسوز را تماشا مى‏کند. على ولىّ خدا آنجا ایستاده است. بچه‏هاى زهرا، حسنین، دو سبط پیغمبر، سَیِّدَىْ شَبابِ اهْلِ الْجَنَّة هستند. روح زهرا در این اتاق است. بنابراین اگر حادثه معجزه‏آمیز رخ مى‏دهد هیچ جاى تعجب نیست. على در اینجا شهادت مى‏دهد و قسم مى‏خورد که در آن حال وضع عجیبى را به چشم خود مشاهده کردم و به گوش خود شنیدم: اشْهِدُ اللَّهَ انَّها حَنَّتْ وَ انَّتْ وَ مَدَّتْ یَدَیْها. مى‏گوید من خدا را گواه مى‏گیرم که در همان حال صداى ناله زهرا را شنیدم، زهرا دستها را از کفن بیرون آورد و فرزندان خود را در بغل گرفت. صدایى آسمانى شنیدم که به من گفت: على! اولاد زهرا را از روى بدن زهرا بردار که ملکوتیان به فغان آمده‏اند.

مجموعه‏آثار آیة الله شهیدمطهرى، ج‏24، ص: 276الی 278