خطبه غدیر به شعر (منظومه فارسی) قسمت دوم
(60) چه او پادشاهیست کز مکر آن
نباشد کسی ایمن اندر جهان
نبایست بودن ز جورش مخوف
که او عادلست و عطوف و رئوف
(61) من او را بجان عبد فرمانگذار
گواهم که او هست پروردگار
(62) به مردم کنم وحی او را ادا
که بر خود ندارم بلایش روا
بلائی که گر او فرستد به من
کسش دفع نتواند اندر زمن
(63) اگر چه به تدبیر و مکر و حیل
مر آن چاره جو را نباشد بَدل
کنون هستم از امر دیّان دین
مکلّف بابلاغ وحیی چنین
که آن وحی را گر نسازم ادا
رسالت نیاورده باشم بجا
(64) خداوند خود ضامن من بود
نگهدارم از کید دشمن بود
(65) کفایت کند از کرم او ز من
کنون من از آن وحی رانم سخن
(66) بنام خداوند کون و مکان
که او هست بخشنده و مهربان
الا ای فرستاده بر گو جلّی
ز ما آنچه دانی بحقّ علی
وگر آنچه دانی نگوئی تمام
نبُردستی از ما بخلقان پیام
نگهدار دل را ز بیم و هراس
که حقّت نگهدارد از شرّ ناس
(67) من ای قوم در دعوت از آگهی
نکردم بحقّ شما کو تهی
بمن هر چه نازل شد از کردگار
نمودم بیان بر شما آشکار
بدین آیه این شد سبب کز جلیل
سه ره گشت نازل بمن جبرئیل
بیاورد امر از حقم این چنین
که سازم قیام اندرین سرزمین
(68) نمایم سفید و سیه را خبر
که پور ابوطالب آن نامور
علی (ع) آنکه باشد برادر مرا
وصی باشد و یار و یاور مرا
هم او جانشین باشد از بعد من
هم او امّتم را امام زَمن
زِ من دارد آن رتبه و آن مقام
که هارون ز موسی علیهالسَّلام
بمن ختم شد امر پیغمبری
ولی راست بعد از نبی (ص) سروری
(69) بدانید بعد از رسول و اِله
ولیّ شما اوست بیاشتباه
به تحقیق این آیهی مستطاب
بدان امر راجع بود در کتاب
ولیّ شما حق بود با رسول
هم آنان که کردند ایمان قبول
بدارند بر پا نماز از خضوع
دهنده زکاتند اندر رکوع
کسی جُز علی (ع) در رکوعِ صلوة
نداده است مر سائلان را زکوة
(70) ز جبریل من خواستم تا که آن
کند مسئلت از خدای جهان
که شاید در این قوم پر اختلاف
ز تبلیغ این امر گردم معاف
چو دانم که دلها بکین مدغم است
مُنافق فراوان و مؤمن کم است
هم آگاهم از مکر اهل گناه
هم از حیله و طعن هر دین پناه
کسانی که اوصاف آنان خدا
بقرآن نموده است اینسان ادا
که رانند دین را همی بر زبان
ولیکن ندارند در دل نهان
بگیرند آسان مر این ماجرا
ولی بس بزرگست نزد خدا
رساندند بیحد اذیّت بمن
که بودیم همراز بابوالحسن (ع)
مرا بود دائم ملازم علی (ع)
باو من مصاحب خفیّ و جلیّ
اُذُن نام من کرده بر من گمان
همی رفتشان اینکه هستم چنان
برایم روا داشتند این مقال
پس این آیه نازل شد از ذوالجلال
از آنها کسانی بعصیان تنند
رسول خدا را اذیّت کنند
نهندش اُذُن نام یعنی که او
علی (ع) را دهد گوش بر گفتگو
بگو این اُذُن راست خوبی قرین
که ایمان بحق دارد و مؤمنین
بخواهم اگر نام ایشان برم
همه نامها بر زبان آورم
بخواهم دهم جمله را گر نشان
به یک یک اشارت کنم بیگمان
اگر پرده خواهم ز مطلب گشود
توانم به آنها دلالت نمود
ولی دائماً من بیزدان قسم
بدیشان نمودم سلوک از کرم
خود اینها نسازد خدا را رضا
مگر گویم آن وحی را بر ملا
دگر باره آن قلزم بیکران
بدین آیه از لعل شد دُر فشان
رسان ای پیمبر بخلق آشکار
ترا آنچه نازل شد از کردگار
بحقّ علی (ع) آنچه فرمان ماست
عمل کن بدستور بیکم و کاست
وگر آن عمل را نیاری بجا
نکردستی امر رسالت بجا
نگهداردت حق ز شرّ کسان
تو حکم خدا را بمردم رسان
کتاب پیمانه ای از غدیر 35الی37
موضوع مطلب :
